Erkenning.
Er mogen zijn, op een manier die past.

Een vriendin vertelde laatst:
“Het ging in de behandeling van mijn ADHD vooral over hoe ik minder last kon hebben van mijn ADHD. Over hoe ik mijn agenda beter moest gebruiken.
En over structuur. En uitstelgedrag.

Leuk hoor… maar eigenlijk wist ik dat allemaal al.
En het zorgde ervoor dat ik me voelde alsof ik kapot was.
Alsof ik gerepareerd moest worden.”

Wat ze miste?

• Inzicht in hoe haar brein écht werkt en waarom ze die constante input nodig heeft.
• Begrip voor wat haar lijf nodig heeft om in beweging te komen én tot rust te kunnen komen.
• Ruimte om haar leven op haar eigen manier in te richten; niet volgens het boekje, maar op een manier die klopt.
• Een gesprek over haar kracht: over alles wat ze wél kan, en hoe ze dat kan versterken.

Bij AD Ja/Nee kijken we anders.

We brengen niet alleen klachten, maar ook kwaliteiten in beeld.
Niet om te repareren, maar om te begrijpen.
En vanuit daar verder te bouwen.

Zodat je je ADHD niet hoeft ‘op te lossen’, maar kunt leren gebruiken.
Op jóuw manier.
In jouw tempo.
Op jouw voorwaarden.